ผู้หญิงคนเดียว ก็เที่ยวได้ – A GUIDE TO GOING ALONE BUT NOT LONELY

Story by Sarttra  / Photo by กนกกร

“ผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่อยากเที่ยวรอบโลก” นี่คือข้อความที่อธิบายเนื้อหาทั้งหมดรวมถึงวัตถุประสงค์ที่ต้องการบอกเล่าในเพจ ผู้หญิงคนเดียวก็เที่ยวได้ Journey of My Life ได้เป็นอย่างดี และหากใครเคยเข้าไปติดตามคงจะเห็นรูปจากหลายมุมในโลก ซึ่งจะมีคุณปอ กนกกร เปรมวิเชียร เจ้าของเพจ เจ้าของเนื้อหา และเจ้าของประสบการณ์ทั้งหมดในเพจนั้นด้วย เหตุผลที่ชอบเดินทางและชอบการบันทึกความทรงจำจากภาพถ่าย ตัวอักษร ทำให้คุณปอ กนกกร เปรมวิเชียร นักศึกษาสาขา Petroleum Geology มหาวิทยาลัย Lomonosov Moscow State University ในกรุงมอสโก ประเทศรัสเซีย ใช้เวลาที่ว่างเว้นจากการเรียนมาทุ่มเทให้กับการเดินทางเพื่อเก็บสะสมชั่วโมงประสบการณ์ให้กับตัวเอง โดยตลอด 23 ปีในชีวิต เธอได้ออกเดินทางไปฝากรอยเท้าไว้แล้วกว่า 25 ประเทศทั่วโลก ซึ่งกว่าครึ่งก็อยู่ในช่วงชีวิตนักศึกษาของเธอนี้เอง “การเดินทางเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าที่สุดในชีวิตปอเลยค่ะ ที่เรียกว่าการลงทุนเพราะต้องยอมรับว่ามันมีปัจจัยเรื่องเงินมาเกี่ยวข้องด้วย แต่การลงทุนครั้งนี้มันแลกด้วยประสบการณ์ที่สอนให้เข้มแข็ง อดทน รู้จักแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ทำให้เราได้เห็นว่าบางที่ก็สวยงามและอาจไม่สวยงามเท่าที่คิดไว้ เราได้มิตรภาพใหม่ๆ จากคนอีกหลายคนที่มาจากคนละซีกโลกกัน และประสบการณ์ทุกอย่างที่ได้มา มันสอนให้เราโตขึ้น กล้าเผชิญกับปัญหาต่างๆ มากขึ้น ซึ่งมันแตกต่างจากสิ่งที่เราเคยเรียนในห้องเรียนที่หากเราไม่ได้เห็นของจริง หรือเอามาใช้จริง มันแทบจะไม่มีประโยชน์เลยค่ะ”

หญิงสาวนักเดินทางเผยความคิดทางด้านธุรกิจประสบการณ์ที่เธอลงทุนให้ตัวเอง หลักคิดเช่นนี้ได้เริ่มเข้ามาสู่ห้วงความคิดตั้งแต่เมื่อครั้งที่เธอกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 การเดินทางครั้งแรกเริ่มขึ้นโดยมีปลายทางเป็นประเทศเยอรมัน โดยมีคุณลุงเป็นสปอนเซอร์หลักให้กับเธอ “สมัยตอนเป็นเด็ก เราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึงที่ไม่เคยได้เดินทางออกไปนอกประเทศเลยแม้กระทั่งประเทศเพื่อนบ้านอย่างลาวหรือพม่า จนกระทั่งตอน ม.4 ที่โรงเรียนมีโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนไปประเทศเยอรมัน 1 เดือน ตอนนั้นอาจารย์ก็เชียร์เต็มที่ให้เราลองไปสมัครดู แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้ไป เพราะพูดภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยจะได้ แถมที่บ้านก็คงไม่ให้ไปด้วย แต่สุดท้ายเกินคาด ทุกอย่างกลับกลายเป็นลงล็อคเข้าทางเราไปหมด เราสอบสัมภาษณ์ติด คุณลุง ช่วยพูดกับพ่อแม่ให้จนท่านตกลง และยังออกค่าตั๋วเครื่องบินให้กับเราด้วย จำได้ว่าตอนนั้นตื่นเต้นมากๆ ไม่เคยคิดว่าวันนึงเราจะมีโอกาสได้เดินทาง ไปต่างประเทศกับเขาด้วย” เธอหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของตัวเอง สิ่งแรกที่ทำให้คุณปอได้เรียนรู้ในครั้งนั้นคือ ทำให้เธอรู้ว่าจริงๆ แล้วโลกใบนี้มันกว้างใหญ่ และมีหลายสิ่งหลายอย่างซุกซ่อน หลบตัวอยู่เพื่อรอให้เธอออกเดินทางไปพบเจอกับมัน ซึ่งสิ่งนี้ก็ได้กลายเป็นเชื้อไฟที่จุดประกายไฟให้คุณปอได้ออกเดินทางมาเสมอจนถึงทุกวันนี้

“ช่วงเที่ยวเยอะๆ น่าจะเป็นตั้งแต่ปี 2012 นะ คือจริงๆ เราก็เรียนหนักเหมือนกัน เรียนตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์เลย พอเรียนหนักแบบนี้ ส่วนมากช่วงที่ไปเที่ยวก็จะเป็นช่วงปิดภาคเรียนของมหาวิทยาลัย ช่วงเดือนมกราคม และช่วงกรกฎาคมถึงเดือนกันยายนค่ะ เวลาได้พัก เราก็ขอเต็มที่กับมันหน่อย เรียกว่าถ้าว่างเมื่อไหร่ก็จะต้องมีการวางแผนการเดินทางเกิดขึ้นทันที” เธอบอก ในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เพราะหลายคนที่เข้ามาในเพจอาจจะคิดว่าเธอมีเวลาว่างเยอะในการเดินทางแต่ละครั้ง สมุดบันทึก โทรศัพท์มือถือและกล้องถ่ายรูป จะเป็นสามอย่างที่คุณปอขาดไม่ได้ เพราะนอกเหนือจากบันทึกในพาสปอร์ตแล้ว สามอย่างนี้จะเป็นหลักฐานบันทึกความทรงจำให้กับตัวเธอเอง “สามอย่างนี้มันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการเดินทางเลย สมุดบันทึกเนี่ยคือปอเป็นคนที่ชอบเขียนสมุดบันทึก เวลามานั่งอ่านความทรงจำในการเดินทางแต่ละครั้งก็จะกลับมาหาเราอีกครั้ง โทรศัพท์มือถือก็เอาไว้ให้ความบันเทิงเวลาเหงาระหว่างเดินทางและเอาไว้หาข้อมูลต่างๆ ระหว่างทริปค่ะ ส่วนกล้องนี่เคยมีคนบอกว่าภาพถ่ายแทนคำพูดได้เป็นล้านคำ แม้ว่ารูปเราอาจจะไม่ได้สวยเหมือนรูปคนอื่น แต่เราเชื่อว่าความทรงจำในรูปใบนั้นสวยงามแน่นอนค่ะ” เธอยิ้ม

จากบันทึกลงสมุดส่วนตัว นำไปสู่การเขียนบล็อก และสุดท้ายเรื่องราวถูกถ่ายทอดลงสังคมออนไลน์ที่ใหญ่ที่สุดอย่างเฟสบุ๊ค “ตั้งแต่เริ่มเดินทางบ่อยๆ เพื่อนหลายๆ คนเรียกร้องให้เปิดเพจขึ้นมา แล้วเราก็คิดว่าหลายๆ สถานที่ที่เราไปอาจไม่มีข้อมูลให้คนไทยอ่านมากสักเท่าไหร่ คิดว่า ถ้าเปิดเพจแล้วแบ่งปันข้อมูลที่เรามี น่าจะเป็นประโยชน์ให้กับหลายๆ คน เพราะนึกถึงตอนที่เราเริ่มเที่ยวใหม่ๆ เราก็พยายามหาข้อมูลจากของคนอื่นเยอะเหมือนกัน ตอนเปิดเพจเราคิดว่าจะมีคนมาตามสัก 200 – 300 คน จากเพื่อนในเฟสบุ๊ค เราเพิ่งเปิดเพจเมื่อวันที่ 19 มกราคม 2557 ที่ผ่านมานี้เอง แต่ผลตอบรับเกินที่คาดไว้มาก อาจจะเป็นเพราะเพจ “หมอๆ ตะลุยโลก” ที่เอาเรื่องราวของเราไปแชร์จนทำให้คนรู้จักมากขึ้น และอาจเป็นความกล้าบ้าบิ่นมั้งคะ หลายคนบอกว่าไม่เคยคิดว่าผู้หญิงไทยจะกล้าออกไปเที่ยวคนเดียวหลายๆ ที่ขนาดนี้ และคิดว่าอยากเป็นความฝันของผู้หญิงหลายๆ คนที่อยากจะเริ่มออกเดินทางไปท่องโลกเพียงลำพัง” เธอบอกตัวเลขที่คาดไว้ในใจ แต่ด้วยไม่ถึงสองเดือน ยอดผู้ติดตามทะลุหลักหมื่นคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วใครก็ตามที่ได้อ่านและเห็นเรื่องราวของเธอ มักจะพูดกับเธอเป็นคำแรกว่า “ไปเที่ยวคนเดียวอีกแล้ว” นั่นเป็นคำพูดจุดประกายให้กับเธอได้เปลี่ยนมันเป็นชื่อเพจว่า ผู้หญิงคนเดียวก็เที่ยวได้ Journey of My Life

“เราชอบท่องเที่ยวด้วยตัวเอง เราจะสามารถออกแบบแผนการท่องเที่ยวเองได้ ชอบที่ไหนมากก็อยู่ที่นั่นนานๆ ได้ ไม่ต้องรอใคร อยากทำอะไรก็ตัดสินใจเอาเลย เราชอบธรรมชาติมากกว่าพวกตึกหรือพิพิธภัณฑ์ รู้สึกว่าเห็นแล้วสบายใจดี อยู่กับมันได้นานกว่า ที่ชอบมากๆ ก็จะเป็นทะเล ภูเขา หรือไม่ก็ National Park จริงๆ การท่องเที่ยวของเราก็ผสมกันไปนะไม่ได้ไปคนเดียวตลอด ไปกับพี่ๆ เพื่อนๆ บ้าง ไปคนเดียวบ้าง แล้วแต่ตารางของแต่ละคนจะว่างตรงกันไหม ส่วนใหญ่ ถ้าชวนไปด้วยกัน ก็จะชวนคนที่มีความสนใจร่วมกัน หรือเที่ยวแนวๆ เดียวกันเป็นหลักค่ะ จะได้ไม่อึดอัดใจเวลาไปเที่ยวด้วยกัน แต่ลุยเดียวก็ชอบนะ รู้สึกว่าได้ลุย ได้ผจญภัยดี เคยคิดอยู่ช่วงหนึ่งว่า ทำไมชีวิตคนเรา ไม่มีความตื่นเต้นเลย จึงใช้การท่องเที่ยวนี่แหละ เพราะมันทำให้เราได้รู้สึกสนุกกับชีวิต ได้ใช้ชีวิตแบบมีเป้าหมาย และมีความสุขไปกับมันค่ะ” คำพูดของเธอตอกย้ำคำว่า “ผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่อยากเที่ยวรอบโลก” ได้ดี เสน่ห์ของการเดินทางด้วยตัวเอง มักจะทำให้เราได้พบเจอกับสิ่งที่เราไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดี หรือไม่ดี แต่มันมักจะทำให้เรารู้จักกับเมืองนั้นๆ ในมุมที่แตกต่างจากคนอื่น

“ทุกที่สอนอะไรหลายอย่างให้กับเรา โดยเฉพาะการเห็นโลกในมุมมองที่กว้างขึ้น เห็นว่าสังคมแต่ละที่มีความแตกต่างกันแค่ไหน แต่ทริปที่ประทับใจจริงๆ คงเป็นการนั่งรถไฟทรานไซบีเรียจาก Moscow ไป Ulan-Ude เมืองชายแดนประเทศมองโกเลีย ทริปนั้นนั่งไปคนเดียวแบบไม่มีแบบแผนอะไรแน่ชัด และค่อนข้างท้าทายจิตใจที่จะต้องนั่งรถไฟไปคนเดียวเป็นเวลา 88 ชั่วโมง แต่ที่ไปเพราะมันคือความฝันค่ะ ตอนนั้น เรามีโอกาสแล้ว ไม่อยากให้มันหลุดลอยไป เมื่อความบ้าบิ่นชนะความกลัวในใจได้ ทริปนี้ก็สำเร็จค่ะ แต่ถ้าเป็นสถานที่ยกให้เกาะ Olkhon ประเทศรัสเซียค่ะ เราเคยไปเที่ยวเมืองใหญ่ๆ มาหลายเมืองแล้วรู้สึกว่าเมืองใหญ่จริง มีห้างสรรพสินค้า มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่กลับรู้สึกอึดอัด บางทีก็กลัวคนล้วงกระเป๋าบ้าง มีมลพิษเยอะบ้าง เราเลยชอบสิ่งที่เป็นธรรมชาติ ไม่ถูกประดิษฐ์เพิ่มเติมจากฝีมือมนุษย์มากกว่า มองออกไปได้เห็นทุ่งหญ้าโล่งกว้าง มีทะเลสาบไบคาลสุดลูกหูลูกตา อีกฝั่งนึงเป็นป่า ได้กินซุปปลาที่จับมาจากทะเลสาบที่สะอาดที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ได้พักผ่อนเต็มที่ ได้สูดออกซิเจนเต็มปอด เรากลับมาแล้วยังคิดถึงที่นั่นอยู่ถึงทุกวันนี้เลยค่ะ” คุณปอบอกเล่าถึงสถานที่สุดประทับใจกับหลากหลายความทรงจำที่ตัวเธอได้เก็บเกี่ยวมา

ถึงแม้ว่าวันนี้พาสปอร์ตของคุณปอจะถูกบันทึกลงไปมากถึง 26 ประเทศแล้ว แต่เธอก็ยังคงมีความสุขกับการเดินทางอยู่เสมอ และยังยืนยันว่าหากมีเวลาว่างเมื่อไหร่เธอจะรีบวางแผนพร้อมแพ็คกระเป๋าดังเช่นที่เคยทำมา และหวังว่าจะใช้ประสบการณ์ที่ได้มาถ่ายทอดให้กับคนอื่น เพราะความภูมิใจที่เธอฝันไว้นั้นคือการให้ความรู้กับคนกลุ่มหนึ่งแล้วเขาได้นำมันไปต่อยอดใช้กับชีวิตของเขาเอง คล้ายกับสิ่งที่เธอทำอยู่ในเพจของตัวเอง “อยากให้ทุกคนกล้าที่จะออกเดินทาง อย่าเอาข้ออ้างต่างๆ ในใจมาเป็นอุปสรรค ถ้าเราพร้อม มีเวลา มีทุน มีโอกาส ขอให้รีบคว้าไว้ เพราะชีวิตคือการเดินทางค่ะ” เธอส่งสารต่อถึงคนที่กำลังกลัวปิดท้ายการสัมภาษณ์ในครั้งนี้

เผยเคล็ดลับท่องเที่ยวสไตล์คุณปอ
“สิ่งสำคัญที่สุดคือการเอาชนะความกลัว ถ้าวันนั้นไม่กล้าที่จะลอง โอกาสที่จะได้ไปมันก็มี 0% แต่ถ้าเราลองดู อย่างน้อยมันก็ 50-50 คือได้ไปหรือไม่ได้ไป เราต้องหัดวางแผนการท่องเที่ยวด้วยตัวเอง อ่านข้อมูลเกี่ยวกับที่จะไปเยอะๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าไปเที่ยวคนเดียว ยึดหลักว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน อีกอย่างพยายามฝึกภาษาอังกฤษให้มากๆ เพราะเป็นภาษาสากล อาจจะใช้ไม่ได้ทุกที่ แต่ก็มีประโยชน์มาก จากตอน ม.4 ที่ไม่กล้าพูดกับฝรั่งเลย ฟังยังไงก็ไม่เข้าใจ ทุกวันนี้เรามีเพื่อนเป็นฝรั่ง คุยเล่นกันได้ ไปไหนมาไหนก็สบายขึ้นเยอะค่ะ”

อ่านบทสัมภาษณ์คุณปอ กนกกร เปรมวิเชียรในนิตยสาร Vacationist เดือนเมษายน 2557

ต้องการซื้อเล่มเดือนนี้ย้อนหลัง คลิกที่รูปปกนิตยสารได้เลย

Share This Post:000