วอชิงตัน ดี.ซี. เมืองดีที่น่าเที่ยว
Story & Photo by Kanjana Hongthong
ในทัศนะของข้าพเจ้า กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. (Washington, D.C.) เหมือนสวนสนุกมากกว่านครหลวงของประเทศสหรัฐอเมริกา
เมืองอะไรไม่รู้ มีพิพิธภัณฑ์ให้ดูเป็นกระตั้ก สำหรับนักท่องพิพิธภัณฑ์ ที่นี่จึงราวกับเป็นสวรรค์ชั้นย่อมของพวกเขา ทางที่ดีควรปักหลักอยู่วอชิงตัน ดี.ซี. ซักเดือนหนึ่ง แล้วค่อยๆ ละเลียดดูทีละแห่งอย่างเพลินอารมณ์ มันแย่ตรงที่ นักเดินทางผู้ฉาบฉวยอย่างฉันแทบไม่รู้ว่าวอชิงตัน ดี.ซี. คือเมืองที่มีพิพิธภัณฑ์ใหญ่ที่สุดในโลกอย่างสถาบันสมิธโซเนียน (Smithsonian Institution) ปักหลักอยู่ที่นี่ เพราะใจมัวแต่จดจ่ออยู่แต่ทำเนียบขาว และอนุสรณ์สถานทั้งหลายแหล่ เลยไม่รู้ว่า วอชิงตัน ดี.ซี. นั้นมีดีไม่แพ้มหานครนิวยอร์ก ข้าวของกว่า 2 ล้านชิ้นในพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิทัน (The Metropolitan Museum of Art) แห่งมหานครนิวยอร์ก ทำเอาฉันขนลุกขนพองมาแล้ว ครั้นพอได้ยินว่า สถาบันสมิธโซเนียน บรรจุพิพิธภัณฑ์น้อยใหญ่เอาไว้ถึง 19 แห่ง แถมด้วยสวนสัตว์แห่งชาติ และแกลเลอรีอีก ที่เมื่อกวาดเอาข้าวของทั้งใหม่ กลาง เก่า และโบราณ มากองรวมกันแล้วเขาว่ามีของให้ดูมากกว่า 150 ล้านชิ้น คุณพระ! นี่มันโคตรพิพิธภัณฑ์เลยสิเนี่ย
ไม่โทษตัวเองหรอก เพราะฉันไม่ใช่คอพิพิธภัณฑ์ ไอ้เรามันนักท่องตลาด ถ้าพลาดตลาดสิ อันนี้ค่อยว่ากัน แต่พูดก็พูดเถอะ สมิธโซเนียนใหญ่ขนาดกวาดข้าวของจาก 3 สุดยอดพิพิธภัณฑ์ของโลกอย่าง ลูฟวร์, บริติช มิวเซียม และเฮอร์มิเทจแห่งนครเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก มากองรวมกันแล้วนับชิ้นยังสู้สมิธโซเนียนไม่ได้เลย เมื่อยืนอยู่ในดงพิพิธภัณฑ์แห่งสมิธโซเนียน จึงได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ชีวิตจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี ใครที่มีเวลา 19 วัน คงเนิบนาบเข้าพิพิธภัณฑ์โน้นออกพิพิธภัณฑ์นี้ทีละแห่ง ส่วนคนมีเวลาจำกัดจำเขี่ยให้กับสมิธโซเนียนอย่างฉัน แทบจะวิ่งสี่คูณร้อยท่องพิพิธภัณฑ์กันเลยทีเดียวไม่มีที่ไหนดีกว่าการพุ่งไปหาศูนย์บริการนักท่องเที่ยวอีกแล้ว ให้เขาช่วยเฟ้นหาพิพิธภัณฑ์ครีมๆ ของสมิธโซเนียนให้จะเหมาะสุด ความจริงเป็นเรื่องลำบากใจของเจ้าหน้าที่อย่างยิ่ง เมื่อพิพิธภัณฑ์แต่ละแห่งของสมิธโซเนียนนั้นไม่มีแห่งไหนยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ที่จริงขึ้นกับจริตของผู้เข้าชมมากกว่าศูนย์บริการนักท่องเที่ยวของสมิธโซเนียนตั้งอยู่ในอาคารอิฐสีแดงหน้าตาเหมือนปราสาท ที่เรียกว่า สมิธโซเนียน คาสเซิล (Smithsonian Castle) ใครผลุบเข้ามาในนี้แล้ว ยากจะที่คว้าโบรชัวร์หรือได้ข้อมูลแล้วรีบผลุนผลันออกไป เพราะในนี้เขาจะฉายหนังไตเติ้ลเรียกน้ำย่อยให้ดูหมด คราวนี้ค่อยคัดสรรว่าจะไปขลุกอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ไหนบ้าง บางคนยังนั่งแฮงก์เอ้าท์ที่คาเฟ่ในนี้ แถมท่องโลกไซเบอร์เสร็จสรรพ เพราะเขามีฟรีไวไฟเสริฟถึงที่
ถ้ามีเวลาซักอาทิตย์หนึ่งฉันคงทำเยี่ยงนี้ แต่ระยะเวลาอันน้อยนิดที่มีอยู่ ฉันก็แทบจะพุ่งไปหาพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ (Natural History Museum) พิพิธภัณฑ์ที่คุณป้าประจำศูนย์บริการนักท่องเที่ยวเชียร์ขาดใจให้ไปที่นั่น “ทำไมถึงแนะนำที่นี่ล่ะ…” คนเรื่องมากแต่เวลาน้อยซักไซ้ ป้าบอกว่าไม่รู้จะแนะนำที่ไหน เลยเลือกจากพิพิธภัณฑ์ที่มียอดผู้เข้าชมมากที่สุดภายในพิพิธภัณฑ์ดาวเด่นของสมิธโซเนียน ไม่เพียงแค่แสดงความเป็นมาเกี่ยวกับมนุษย์นับตั้งแต่โบราณเท่านั้น แต่ยังมีข้าวของที่โชว์แต่ละชิ้นนั้นน่าตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน ถ้าเป็นเยาวชนหน่อยก็จะวี้ดว้ายเมื่อเห็นโครงกระดูกไดโนเสาร์ และช้างแอฟริกาตัวเท่าบ้าน แต่บรรดาป้าๆ น้าๆ พอเหลือบไปเห็นเพชรโฮปมหึมาขนาด 45.5 กะรัต ที่เคยเป็นสมบัติของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ของฝรั่งเศส รวมถึงสตาร์ ออฟ เอเชีย แซฟไฟร์ ที่ว่ากันว่าเป็นพลอยสีน้ำเงินใหญ่ที่สุดก้อนหนึ่งของโลก คราวนี้ถึงคิวป้ากรี๊ดบ้าง
ยังมีอีกหลายมุมที่น่าดูทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่าจากโครงกระดูก (Written in Bones) โอเชียน ฮอลล์ (Ocean Hall) ที่มีทั้งวาฬ ปลาหายาก และโลกใต้ทะเลอันแสนมหัศจรรย์ และห้องสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม (Hall of Mammals) ที่จะบอกเล่าเรื่องราวเมื่อ 200 ล้านปีที่ผ่านมาว่าโลกของเรานั้นนอกจากสิงสาราสัตว์แล้ว มีสัตว์อะไรอีกบ้างที่เลี้ยงลูกด้วยนม แค่เดินประเดี๋ยวเดียว ฉันก็พอเดาออกแล้วว่า ทำไมที่นี่ถึงเป็นพิพิธภัณฑ์ยอดฮิตของสมิธโซเนียน เดินข้ามฟากถนนไปหาพิพิธภัณฑ์อีกแห่งหนึ่งที่คุณป้าประจำศูนย์บริการนักท่องเที่ยวแนะนำ ได้แต่นึกค่อนแคะป้าอยู่ในใจว่าแนะนำพิพิธภัณฑ์เครื่องบินและยานอวกาศ (National Air and Space Museum) มาได้ ไม่ดูรอยประสบการณ์บนใบหน้าคนถามเลย ที่นั่นมันน่าจะเหมาะกับเด็กและเยาวชนมากกว่าสตรีมีตีนกานะ พึมพำในใจไปจนถึงประตูเข้าพิพิธภัณฑ์เครื่องบินและยานอวกาศ จึงพบว่าที่นี่คงจะไม่ธรรมดาซะแล้ว คาดว่าผู้เข้าชมพิพิธภัณฑ์ทุกท่านคงจะได้รับคำแนะนำดีๆ จากคุณป้าคนเดียวกันแน่ๆ ผู้คนที่นี่ถึงได้เยอะเหมือนมีงานปิดทองฝังลูกนิมิต
หะแรกที่ย่างเท้าในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ มองไปทางไหนมีแต่เด็กเล็กเด็กน้อย และรอยยิ้มอันซุกซนของพวกเขา ก็แน่ล่ะ นี่มันที่ของเด็กโดยแท้ ทั้งเครื่องบิน เครื่องร่อน จรวด ขีปนาวุธ ยานอวกาศ ทุกยุคทุกสมัยหาดูได้ที่นี่ ว่ากันตั้งแต่เรื่องราวของพี่น้องตระกูลไรท์ที่สร้างเครื่องบินลำแรกของโลกก็มีให้ดูที่นี่ด้วยรอยยิ้มของเด็กๆ เบิกบานและสดใสเหลือเกิน ยิ่งเมื่อพวกเขาอยู่ใกล้สิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่ายานอวกาศดูท่าทางตื่นเต้นกว่าปกติ พวกอพอลโลและชุดของพวกนักสำรวจอวกาศก็เป็นอีกมุมหนึ่งที่เด็กๆ จ้องกันเขม็ง ต่อให้คุณผ่านพ้นวัยเด็กและเยาวชนมานานก็เถอะ แต่เข้ามาด้านในแล้วจะรู้ว่าอะไรๆ ก็ดูน่าตื่นตาตื่นใจไปเสียหมด และใช่ว่าจะผละออกไปอย่างง่ายดาย เพราะทั้ง 23 แกลเลอรีที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์แห้งนี้นั้นน่าแวะทั้งสิ้น ทำไปทำมา ฉันว่าพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ช่วยรีดเค้นอารมณ์ตื่นเต้นแบบเยาว์วัยให้กลับคืนสู่ผู้ใหญ่ทุกคนอย่างไม่รู้ตัว
สำหรับคออาร์ต ยังมีพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งชาติ (National Gallery of Art) ที่คุณป้าจากศูนย์บริการนักท่องเที่ยวสาธยายไว้ว่าด้านในมีทั้งงานปั้น งานวาดของศิลปินระดับจอมยุทธ์จากทั้งอเมริกาและยุโรปกองรวมกันในนี้เต็มไปหมด เพราะนี่คือหอศิลป์ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโลก แต่ฉันทำได้แค่เดินผ่าน ยังมีพิพิธภัณฑ์ศิลปะอเมริกันสมิธโซเนียน (Smithsonian American Art Museum) ที่นักเสพศิลปะไม่ควรพลาด พิพิธภัณฑ์นี้เป็นสถานที่แสดงผลงานศิลปะหลายแขนง ทั้งภาพถ่าย ภาพเขียน ไปจนถึงพวกงานศิลปะพื้นบ้าน และศิลปะการออกแบบและตกแต่ง ตั้งแต่ยุคอาณานิคมจนถึงยุคปัจจุบัน แต่ก็เป็นอีกแห่งหนึ่งที่ฉันได้แค่โฉบ ก่อนจะจากมาด้วยความเสียดาย
วอชิงตัน ดี.ซี. คงเคืองพิลึกที่ฉันรีบมารีบไป แต่ถึงจะรีบแค่ไหน ก็ไม่ลืมแวะไปหาหลายสถานที่ที่อยู่ในหมวดจำเป็นต้องแวะ ไม่ว่าจะเป็นทำเนียบขาว (White House) อาคารสไตล์จอร์เจียนสีขาวที่เป็นทั้งบ้านและที่ทำงานของประธานาธิบดี บรรจุห้องหับเอาไว้ 100 กว่าห้องและดงอนุสาวรีย์และอนุสรณ์สถาน ที่เริ่มจากอนุสาวรีย์เจฟเฟอร์สัน (Jefferson Memorial) ประธานาธิบดีคนที่ 3 ของสหรัฐ อาคารนี้แห่งถือว่าโอ่อ่าเกินหน้าอนุสรณ์สถานไหนๆ แค่บันไดทางขึ้นก็ทำจากหินอ่อนแล้ว ไหนยังจะมีเสา ระเบียง และหลังคารูปโดม ทั้งหมดนี้อยู่ภายใต้อาคารสไตล์นีโอคลาสสิกที่ไม่ใหญ่โตแต่ก็ชวนมอง
ไม่ไกลกันยังมีอนุสรณ์สถานลินคอล์น (Lincoln Memorial) ที่หน้าตาเหมือนกรีก เท็มเปิล ถัดมาเป็นอนุสรณ์สถานทหารเกาหลี (Korean War Veterans Memorial) อนุสรณ์สถานทหารเวียดนาม (Vietnam War Veterans Memorial) และอนุสาวรีย์วอชิงตัน (Washington Monument) เสาหินที่ทอดเงาอยู่ในสระน้ำอย่างงดงาม
ปิดท้ายด้วยการเดินสายกระทบไหล่คนดังที่มาดามทุสโซ (Madame Tussauds) ไล่ตั้งแต่นักกีฬาอย่างไทเกอร์วู้ด นักร้องดังอย่างบียอนเซ่ ไปยันประธานาธิบดีโอบามา สนุก สุข หรรษาจริงๆ ระยะเวลาสั้นๆ ที่รู้จักวอชิงตัน ดี.ซี. จึงพบว่า ไม่ใช่เมืองหลวงที่แข็งกระด้างอย่างที่เข้าใจแต่แรก ตรงกันข้าม นี่คือหนึ่งในเมืองหลวงที่ดีและน่าอยู่ทีเดียวล่ะ
ข้อมูลเพิ่มเติม
– สายการบินกาตาร์ แอร์เวย์มีเที่ยวบินไปวอชิงตัน ดี.ซี.ทุกวัน แวะเปลี่ยนเครื่องที่โดฮา สอบถามที่ 0 2259 2701-3 หรือคลิก www.qatarairways.com
– ถึงแม้จะไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวยอดฮิตอย่างนิวยอร์ก แต่วอชิงตัน ดี.ซี.ก็เป็นเมืองที่มีที่พักให้เลือกมากมาย คลิกไปสำรวจได้ที่เว็บไซต์ www.agoda.com
– ใครไม่สะดวกเดินทางเอง มีทัวร์จากนิวยอร์กแบบราคาไม่แพงขาย ต้องไปเดินสำรวจราคาแถวย่านไชน่า ทาวน์
– จะไปเที่ยวอเมริกาต้องวางแผนทำวีซ่าเนิ่นๆ คลิกไปดูรายละเอียดและขั้นตอนการทำวีซ่าสหรัฐฯ ได้ที่ thai.bangkok.usembassy.gov/visas.html
0
0
0